دوست دارم بروم ، سر به سرم نگذارید

گریه ام را به حساب سفرم نگذارید

دوست دارم که به پابوسیِ باران بروم

آسمان گفته که پا روى پرم نگذارید


این قَدَر آینه ها را به رخ من نکشید

این قدَر داغ جنون بر جگرم نگذارید


چشمى آبى تر از آیینه گرفتارم کرد

بس کنید ، این همه دل دور و برم نگذارید


آخرین حرف من این است زمینى نشوید

فقط ... از حال زمین بى خبرم نگذارید

همیشه ابرا می بارن اما همه عاشق ستاره ها میشن

مواظب باش چشمک ستاره، گریه ی ابرو از یادت نبره

...

میدانم که می مانی و از قلبم بیرون نمیروی
پس لااقل باران را بهانه کن
دارد باران می آید

...

چو کودک زیر باران می دویدم ، چه نجواهایی که از باران شنیدم ،

من از آیات سبز آفرینش ، تماشایی تر از باران ندیدم

…

نگاهم یاد باران کرده امشب، مرا سردر گریبان کرده امشب، غم و فریاد من از این و آن نیست، دلم یاد رفیقان کرده امشب

…

سوختم باران بزن شاید تو خاموشم کنی/ شاید امشب سوزش این زخمها را کم کنی/ آه باران من سراپای وجودم آتش است/ پس بزن باران بزن شاید تو خاموشم کنی

…

غلت کرده باران

حالا که مرا به تو بد عادت کرده

روز و شب

بی خستکی

وقتی خودت نیستی

باران هست

...

چقدر این دوست داشتن های بی دلیل...خوب است

مثل همین باران بی سوال که هی می بارد

که هی اتفاق آرام و شمرده شمرده می بارد

...

باران که می بارد تمام کوچه های شهر پر از فریاد من است که می گویم: من تنها نیستم، تنها منتظرم

...

بغضهای مرطوب مرا باور کن این باران نیست که میبارد

صدای خسته قلب من است

که از چشمان اسمان میبارد